Het vertrek uit Athene

Hallo allemaal,
Het was zo'n spannende dag vandaag. Toen mijn vader het verhaal verteld had van die verschikkelijke Minos, had ik al snel besloten dat ik met de kinderen mee zou gaan naar Kreta. Ik houd me altijd aan mijn beloftes, dus natuurlijk ging ik mee. Ik zit nu op de boot naar Kreta, we zijn pas net vertrokken en ik moet eerlijk zeggen, ik vind het toch wel een beetje spannend eigenlijk. Het vertrek was wel heftig. Ik vond het afscheid nemen moeilijker dan ik dacht. Ik moest zelfs bijna huilen! Mijn vader vond het vooral heel erg dat ik weg ging. Toen we op het punt stonden om te vertrekken, zei mijn vader iets tegen mij: 'Als je het overleefd en je komt met de boot terug, hijs dan de witte zeilen, zodat ik weet dat je het overleefd hebt'. Waarom hij dat zei weet ik niet, maar voor hem zal ik het zeker doen. Ik had eigenlijk wel een beetje medelijden met mijn vader, hij moest huilen toen ik wegging. Ik gaf hem nog een laatste knuffel en toen stapte ik de boot op, de 14 kinderen die natuurlijk ook mee moesten van die vuile koning Minos, zaten al op mij te wachten. De kust stond vol met huilende ouders die hun kind zomaar kwijt raakten. Alle kinderen gingen aan de achterkant van de boot staan en zwaaiden naar hun ouders, ze bleven maar zwaaien tot dat ze hun familie niet meer konden zien. Ik zwaaide nog heel even naar mijn vader, maar ik stopte er al snel mee, want ik ben toch geen klein kind meer! Nu zit ik hier dus op de boot, Athene is al bijna niet meer te zien, een klein stipje in de verte. Van het afscheid heb ik helaas geen foto's gemaakt. Daar heb ik ook helemaal niet aangedacht. Ik dacht gewoon alleen maar aan het afscheid! Maar ik zal van de rest van de reis wel foto's maken hoor!
Theseus